Nota:
Niniejszy artykuł ma za zadanie podniesienie świadomości społecznej w temacie zdrowia poprzez edukację społeczną / zdrowotną i nie jest poradą medyczną czy rekomendacją w myśl rozumienia przepisów prawa. Stan zdrowia i możliwe działania terapeutyczne / profilaktyczne należy konsultować z pracownikiem ochrony zdrowia w danym zakresie jego kompetencji.
Osoby, które przeszły udar zlokalizowany w pniu mózgu, lepiej rokują pod względem jakości życia niż osoby, u których lokalizacja udaru zamanifestowała się w półkuli mózgu (w hemisferze). Jednym z objawów udaru w perspektywie długofalowej, jest utrata złożonych i selektywnych ruchów palców u ręki po stronie porażonej. W przypadku nieuszkodzenia kory mózgowej, mózg zachowuje zdolność do plastycznej zmiany połączeń synaptycznych w obrębie obszarów odpowiedzialnych za planowanie i początkową egzekucję selektywnych ruchów palców (mapowanie i plany ruchowe). Zachowane, początkowe komórki dróg piramidowych (Betza) poddane są nowemu podziałowi na mapie ciała i dzięki temu część z nich zyskuje nową odpowiedzialność, nabywając zdolność do sterowania ruchami palców u ręki. Około 20% dróg piramidowych uszkodzonych na skutek udaru musi zostać aktywowanych zastępczo w obrębie nieuszkodzonych traktów, by funkcja palców zaczęła wracać.
Udar pnia mózgu może wpływać na utratę zdolności do ruchu ręki. Przy uszkodzeniach kory mózgowej, zasoby do ponownego uruchomienia palców ręki są mniejsze.
W przypadku udaru w obrębie kory, początkowe odcinki dróg piramidowych ulegają degeneracji, która prowadzi do śmierci w ich części komórkowej i co za tym idzie - do zaniku danych szlaków, zmniejszając ich liczbę. Udar pnia mózgu nie doprowadza do uszkodzenia neuronów wpływającyh na mapę ciała (reprezentację ośrodkową ręki). Przebieg anatomiczny odcinka pniowego dróg piramidowych (stacyjnego) ma jednak wpływ na przebieg fizjologiczny impulsów. Mimo tego, że jest on zajęty procesami degeneracyjnymi na skutek udaru, to jednak zasób jego przepustowości okazuje się w zadowalającej mierze satysfakcjonujący. Powrót istotnych klinicznie ruchów palców poddany musi być torowaniu, czyli oddziaływaniu na korę mózgową. Efekt prawdopodobnie wykazywać będzie pewne braki, jednak impulsacja ma szanse przejść przez "wąskie gardło" jakim można określić pień mózgu. Prawdopodobnie należy się spodziewać, że jeżeli funkcja zostanie odzyskana, to elastyczność zachowania ruchowego względem złożoności zadań, nie wykaże uprzednich zdolności do adaptacji, koordynacji i cech motorycznych (np. zręczności). Mimo tego, funkcjonalny charakter powrotu tych zdolności może być wystarczający do np. utrzymania długopisu lub łyżki.
Pień mózgu odpowiedzialny jest za regulację podstawowych czynności organizmu i szereg odruchów fizjologicznyh oraz za utrzymanie stanu świadomości (przytomności). Jeżeli pacjent doszedł do siebie fizycznie po przebytym udarze pnia mózgu, nie wykazuje zmian w funkcjonowaniu narządów przez niego sterowanych, funkcje ruchowe są zachowane a pacjent nie wykazywał wcześniej problemów psychiatrycznych, to jednak nie można wykluczyć wystąpienia zaburzeń depresyjnych na tle uszkodzenia pnia mógu. Zaburzenie funkcjonowania układu nerwowego na szlaku: płat czołowy lub czołowo-skorniowy / jądra podstawne / brzuszne pętle pnia mózgu, mogą dawać przejawy depresji na skutek przerwania działania szlaku nawet na końcowym jego przebiegu (pień mózgu).
Pojawić się moża także inkontynencja (nietrzymanie moczu). U pacjentów po przebytym udarze pnia mózgu w przeciągu 12 tygodni pojawiają się pierwsze objawy tego zaburzenia i dotyczą około 29% osób z tym incydentem neurologicznym. Z drugiej strony inkontynencja mogła istnieć jeszcze przed udarem (17% przypadków osób, które doznały udaru) i związana być z wiekiem pacjenta, czyli z procesami starzenia się organizmu i stopniową utratą funkcji narządów. U 21% może dochodzić do retencji pęcherza moczowego, co sprzyja występowaniu zakażeń dróg moczowych. Kontrola zwieraczy odbytu również może zostać zaburzona, co prowadzi do utraty kontroli nad oddawaniem stolca u osób po udarze, choć częściej przyczyną jest "zwykłe" zaburzenie działania kory mózgowej. Nie mniej szlaki odpowiedzialne za funkcjonowanie odbytu (napięcia mięśni) przebiegają przez pień mózgu i mają w nim swoje komórki. Gdy kora czołowa lub pień mózgu są zaburzone organicznie, odruch wypierania stolca i moczu jest całkowicie uzależniony od odruchów rdzeniowych, czyli niezależny od woli.
