W Chorobie Parkinsona wskazuje się na wieloaspektową formę leczenia mającą na celu jak najdłuższe, wieloletnie, skuteczne leczenie objawowe. Stopniowej utracie samodzielności i pogłębianiu się niepełnosprawności w Chorobie Parkinsona kompleksowo przeciwdziałają: farmakoterapia, psychoterapia, terapia logopedyczna, fizjoterapia i leczenie operacyjne. Zaburzona, zaokrąglona postawa, drobne kroki, trudność w rozpoczęciu i zaprzestaniu ruchu, drżenie spoczynkowe i zamiarowe rąk, ślinienie się, niepewność chodu i brak elastyczności w odzyskiwaniu równowagi, coraz słabszy chwyt, ból kosto-stawowy, osłabienie siły mięśni – to główne objawy z którymi ma do czynienia osoba chora, jej otoczenie oraz pracownicy ochrony zdrowia.

Trudności w oddychaniu i przemieszczaniu się na dalsze odległości o własnych siłach uzależniają osobę chorą od innych. Zarazem ograniczają zasięg otoczenia w którym może wchodzić ona w interakcje międzyludzkie. Zaburzenia poznawcze i różnego stopnia demencja zubożają przyżycia społeczne w życiu osobistym. W końcowym etapie pacjent może stać się osobą leżącą i odczuwać skutki hipokinezji oraz przebywania w łóżku. W pewnym momencie bliski staje w szerszym stopniu odbiorcą opieki i jest coraz bardziej zdany jest na pomoc innych.

Opiekę najczęściej sprawuje małżonek i rodzina. Z czasem brakować może najbliższym sił lub kompetencji do utrzymania tego samego poziomu jakości działań lub nawet ciągłości opieki.

Inaczej choroba przebiega ze względu na płeć. Inne są też wtedy predyspoyzcje do sprawowania opieki nad chorym małżonkiem, zależnie od tego czy podejmuje się jej kobieta, czy mężczyzna. Nieoceniony wkład pomocy leży po stronie dorosłego potomstwa.

Nie każdego choroba powstrzyma od walki. Część osób będzie ustawicznie szukać zajęcia i korzystać z takich form aktywności jak: taniec, spacery, turystyka czy klasyczna rehabilitacja. Niektórzy będą prowadzić dotychczasowy tryb życia tak długo jak zdrowie pozwoli. Sprzyjać temu będą uprzednie nawyki i osiągnięcia, kondycja fizyczna, pasje a także sytuacja socjalna, rodzinna i materialna.

Dla sporej grupy jednak diagnoza i postępy choroby staną się jednak tylko dodatkowym obciążeniem. Do posiadanych już deficytów ruchowych, istniejących przewlekłych chorób i zestawu leków, dojdą kolejne, postępujące i wymagające dużo wysiłku zmagania.

Bardzo często dochodzi niestety do izolacji na tle choroby. Dotyczy to także coraz bardziej pochłoniętych i przemęczonych opiekunów rodzinnych. Tzw. "fotelowy tryb życia" sprawia, że choremu coraz trudniej przyjąć nawet pozycję stojącą. Sposoby na radzenie sobie z problemami przestają być tak skuteczne a zdrowie osób odpowiedzialnych za opiekę staje się w miarę upływu czasu trudniejsze do utrzymania.

Możecie Państwo kontaktować się ze mną przez cały tydzień w celu uzyskania pomocy.