Ręka spełnia wiele ważnych funkcji w życiu codziennym człowieka. Umożliwia wykonywanie zadań na poziomie podstawowym i złożonym. Jej sprawność decyduje o możliwości realizacji wypracowanych nawyków, zgodnych z dotychczasową specjalizacją zawodową. Ręka stawia człowieka na czele gatunków, jako zdolnego do poprzedzonego rozumowaniem manipulowania przedmiotami i warunkuje społeczny wymiar egzystencji. Jest warunkiem koniecznym do skutecznego i bezpiecznego pokonywania przestrzeni przy osiąganiu pożądanych lokalizacji podczas przemieszczania się.

W wieku starszym ręka nabiera nowego znaczenia. To często kończyny dolne zawodzą jako pierwsze a ręce są w stanie nadrobić utracone w nogach siły jeżeli odpowiednie pomoce ortopedyczne zostaną dostarczone a trening siłowy i zręcznościowy – wzdrożony. Zdolność do przemieszczania się to jedna strona medalu. Drugą są właśnie codzienne zadania jakie ma przed sobą senior i do których to potrzebuje rąk. W takim wypadku ręce mogą być warunkiem samodzielności, np. ze względów społecznych (osamotnienie).

Ręka o zmniejszonej sprawności sama z kolei generuje szereg potrzeb. Jest bardziej podatna na urazy. Wymusza też znalezienie sposobu na radzenie sobie z czynnościami, które do tej pory wymagały jedynie skojarzenia i zamysłu. Automatyzmy takie jak: złożenie podpisu, posmarowanie chleba, nalanie wody do pojemnika, skorzystanie z telefonu, czy prysznica i odkręcenie butelki, z dnia na dzień lub postępująco w czasie są poza zasięgiem użytkownika. Będąc integralną częścią organizmu, niedowładna ręka ogranicza lub pozbawia szeregu funkcji i możliwości, czyniąc osobę bardziej zależną od otoczenia uniemożliwiając zaspokajanie potrzeb. Ręka nadając charakter niepełnosprawności, niemożność wykonania zadań na zadowalającym poziomie może powodować konieczność przedefiniowania własnej pozycji społecznej i zdolności do realizacji planów.

Część chorób wpisana ma w swój przebieg postępującą lub nagle ujawniającą się i trudną do odzyskania – utratę sprawności narządu ręki. Choć odzyskanie dawnej zręczności i pozycji społecznej może być wybitnie trudne, pozostają jeszcze obszary z dziedziny samoobsługi i samoopieki. Opiekunowie rodzinni, osoby najbliższe, mogą uznać jeszcze przed chorym, że są to jedne z obszarów priorytetowych. Cele pacjenta są bardzo istotne, dlatego podchodzić należy do nich bardzo poważnie, ale ostrożnie i realistycznie.

Nie sposób przecenić funkcji ręki na przestrzeni życia. Choćby częściowo zachowana sprawność ma znaczenie. Istnieją różne rodzaje chwytów służących wykonywaniu różnych zadań. Poza tym kończyna górna, oprócz ręki, składa się z przedramienia, ramienia, łopatki, a także posiada określoną ilość różnie funkcjonujących stawów i funkcjonalnie łączy się z kręgosłupem.

Uszkodzenia na poziomie kostno-stawowym (zwyrodnieniowym lub urazowym) lub neurologicznym (obwodowym lub centralnym) o charakterze ostrym lub przewlekłym stanowią podłoże dla doboru odpowiednich technik. Za cel obiera się przywracanie możliwej do osiągnięcia sprawności, spowolnianie postępujących zmian, czy nadanie ręce funkcji jaką może ona spełniać w ramach posiadanego zasobu kompensacji i zachowanych funkcji. Leczenie zachowawcze i ruchowe wybiega także naprzeciw prognozom, starając się nauczyć pacjenta takich sposobów działania, by był on jak najmniej determinowany przez niesprawną w danym zakresie rękę. Uczy się go przy tym przenoszenia działania na grunt funkcjonalny. Dbając o jak najpełniejszy powrót do zdrowia, funkcje ręki odbudowywane są etapami a symulacja zdarzeń rzeczywistych podczas ćwiczeń ma za zadanie przełożyć efekt treningowy na mnogość sytuacji praktycznych. Dlatego środki działania dobierane są bardzo indywidualnie.

Możecie Państwo kontaktować się ze mną przez cały tydzień w celu uzyskania pomocy.