Vertigo: utrata równowagi na skutek zaburzeń ośrodkowych (ucho wewnętrzne) znacząco utrudnia wykonywanie codziennych czynności i obowiązków, tak osobom w średnim jak i starszym wieku. Oprócz bardzo nieprzyjemnych dolegliwości i odczuć, stwarza również poważne ryzyko doznania urazu. Leczenie zachowawczne polega na stopniowym zmniejszaniu wrażliwości i pobudliwości układu kanałów półkolistych zawierających otolity i ściśle związane jest z przyjmowaną pozycją głowy jak i zmianą tej pozycji.

Przystosowanie się do zawrotów i utraty równowagi ma charakter utrwalający się a jego podłożem jest podejście do unikania sytuacji prowokujących objawy. Poza zakresem zmniejszającego się komfortu pozostaje obszar niewykorzystanej rzeczywistości, co może wiązać się z istotnym ograniczeniem funkcjonowania. Przy leczeniu zasadniczym (lekarskim) drugim filarem postępowania jest trening ruchowy, czynny, jak i pasywny z wykorzystaniem odpowiednich technik manualnych połączonych ze zmianą pozycji. Kolejne składowe terapeutyczne obejmują narząd wzroku, orientację w przestrzeni, reakcje równoważne, zdolność do poruszania się w danych kierunkach i tempie oraz opiekę psychologiczną.

Przyczny zaburzeń utraty równowagi należy różnicować podczas diagnostyki, gdyż po dużej części podobne objawy zawrotów głowy podejmuje się nieco inną, ale nadal fizjoterapeutyczną metodyką leczenia ruchowego. Innego rodzaju zaburzeniami są: lęk przed chodzeniem, zespół poupadkowy, zespół kruchości, czy osłabienie narządu ruchu, koordynacji i sterowania chodem przez układ nerwowy. Są one związane między innymi z postępującym procesem starzenia się.

Najważniejszym czynnikiem instytucjonalizacji w wieku starszym (oddania do domu opieki) jest kliniczne osłabienie kontroli i wykorzystania mięśnia czworogłowego uda. Inaczej mówiąc, brak dostatecznej siły w nogach eliminuje osobę w stopniu znacznym z samodzielnego zaspokajania własnych potrzeb, nie tylko w odniesieniu do środowiska zewnętrzengo, ale przede wszystkim we własnym domu.

Innego rodzaju zaburzenia równowagi a co za tym idzie chodu, wynikają z osłabionego układu krążenia i często są skutkami innych, poważnych chorób. Przyjmowanie dużej ilości leków w wieku starszym również wpływa na tolerancję wysiłku i zaburzeń ortostatycznych. Głównym priorytetem działania jest zapobieganie upadkom, unieruchomiającym niejednokrotnie dożywotnio osobę poszkodowaną, gdzie kluczową okolicznością jest brak wystarczającej rezerwy zdrowotnej do odzyskania sprawności w sposób czynny. Ciężar możliwości lokomocyjnych chorego i ambulacji spada na opiekunów rodzinnych i formalnych.

Podane dane procentowe odnoszą się do oceny mobilności, która jest jedną ze składowych badania ryzyka wystąpienia upadku. Mobilność w świecie nauki jest obecnie uważana za jeden z najbardziej kluczowych elementów branych pod uwagę w odzyskiwaniu bądź rozwijaniu sprawności motorycznej. Do uzyskania danych do analizy stosuje się wybrane baterie testów, mierzących obiektywnie możliwości i postępy terapii. Na ich podstawie określa się rzeczywiste ograniczenia chodu i zmiany pozycji. Uwzględnia się medyczne, pscyhospołeczne, rehabilitacyjne i środowiskowe składowe oddziaływań. Urazy powstałe na skutek upadku nieraz dożywotnio eliminują osobę starszą z samodzielnego względnie życia.

Lęk przed chodzeniem sprzyja mniejszej częstotliwości podejmowania się przemieszczania siłą własnych nóg, coraz bardziej uzależnia osobę o obniżonej sprawności od pomocy ortopedycznych, sił kręgosłupa opiekuna, wpływa na jakość i bezpieczeństwo chodu, jak i zdolność do wykonywania codziennych czynności, czy możliwości przebywania poza domem.

Przełamywanie barier, oprócz wysiłku fizycznego, procedowane jest poprzez psychologiczną adaptację. Osiągana wartość poznawcza idzie w parze z coraz większą aktywnością ruchową. Właściwym dla postępowania miejscem jest środowisko domowe i oparte na nim codzienne, rutynowe czynności.

Możecie Państwo kontaktować się ze mną przez cały tydzień w celu uzyskania pomocy.