Vertigo: utrata równowagi na skutek zaburzeń ośrodkowych (ucho wewnętrzne) znacząco utrudnia wykonywanie codziennych czynności i obowiązków, tak osobom w średnim jak i starszym wieku. Oprócz bardzo nieprzyjemnych dolegliwości i odczuć, stwarza również poważne ryzyko doznania urazu. Leczenie zachowawczne polega na stopniowym zmniejszaniu wrażliwości i pobudliwości układu kanałów półkolistych zawierających otolity i ściśle związane jest z przyjmowaną pozycją głowy jak i zmianą tej pozycji.
Przystosowanie się do zawrotów i utraty równowagi ma charakter utrwalający się a jego podłożem jest podejście do unikania sytuacji prowokujących objawy. Poza zakresem zmniejszające się komfortu pozostaje obszar niewykorzystanej rzeczywistości, co może wiązać się z istotnym ograniczeniem funkcjonowania. Przy leczeniu zasadniczym (lekarskim) drugim filarem postępowania jest trening ruchowy, czynny, jak i pasywny z wykorzystaniem odpowiednich technik manualnych połączonych ze zmianą pozycji. Kolejne składowe terapeutyczne obejmują narząd wzroku, orientację w przestrzeni, reakcje równoważne, zdolność do poruszania się w danych kierunkach i tempie oraz opiekę psychologiczną.
Przyczny zaburzeń utraty równowagi należy różnicować podczas diagnostyki, gdyż po dużej części podobne objawy zawrotów głowy podejmuje się nieco inną, ale nadal fizjoterapeutyczną metodyką leczenia ruchowe go ze względu na inną przyczynę tych objawów. Innego rodzaju zaburzeniami są: lęk przed chodzeniem, zespół poupadkowy, zespół kruchości, czy osłabienie narządu ruchu, koordynacji i sterowania chodem przez układ nerwowy. Są one związane między innymi z postępującym procesem starzenia się.
