Charakter codziennej opieki związany jest z odczuciami zgłaszanymi przez pacjenta. Odczucia związane są z prostymi oraz bardziej złożonymi objawami. Choroba ustępuje lub rozwija się, wpływając na osłabienie lub nasilenie objawów. Zależnie od istoty schorzenia, a także chorób współistniejących, szuka się rozwiązań w postaci udogodnień, technik interwencyjnych, czy manewrów poprawiających komfort i łagodzących objawy. Odpowiedź na rozwój choroby, poprzez dostosowanie aktywności, wpływa na samopoczucie i usprawnia proces leczenia.

W oparciu o klasyfikację chorobową (ICD-10), etiologię, patofizjologię i po uwzględnieniu wypracownaych przez naukę standardów, można określić rodzaje działań wskazane w danym przypadku. Intesywność czynności musi być dostosowana do progu tolerancji i charakteru trudności funkcjonowania. Zaspokajając potrzeby według metodycznego porządku i z daną częstotliwością przez odpowiedni czas, można wpłynąć na tolerancję konkretnych, prozdrowotnych aktywności. Cel osiąga się przez umożliwienie choremu zapanowania nad ciałem w odniesieniu do środowiska i rezerw zdrowotnych.

Przewidywanie możliwych komplikacji zdrowotnych jest kluczowe dla kierunku działania. Aktywności i udogodnienia są modyfikowane z odpowiednim wyprzedzeniem, tak by umożliwiać choremu elastyczność względem trudności. Unika się popadnięcia w jedno rozwiązanie jako uniwersalne i bezterminowo skutecznie. Dzięki ujęciu ogólnemu i manewrowaniu szczegółami wzmacnia się odporność na zmieniające się okoliczności. Nazywamy to prowadzeniem, metodyczną opieką.

Bardzo ważna jest wola pacjenta w procesie leczenia. Doświadczenie własne podopiecznego pozwala kształtować u niego wyobrażenie co do sposobu twórczego, wolnego i bezpiecznego funkcjonowania. Stworzenie warunków do uczestnictwa w życiu codziennym, zakłada opanowanie szeregu kluczowych zdolności rozwiązywania problemów ruchowych i samoobsługowych. Pełnienie adekwatnych do wieku ról i poczucie kontroli nad własnym życiem uwzględniane jest w indywidualnym planie opieki.