Opiekę długoterminową można schrakteryzować jako cykliczną, okresową interwencję w przebiegu pewnych grup chorób, które określa się jako przewlekłe. Schorzenia te cechują się tym, że przy braku aktywności fizycznej będą stopniowo i w coraz szyszym tempie pogłębiać się. Może to kończyć się zaostrzeniami choroby i przy niedostatecznej rezerwie zdrowotnej skutkować pogarszeniem się ogólnych rokowań.

Specyfika fizjoterapii uwzględniać musi tu nie tylko interwał działania, lecz także prognostyczne planowanie terapii. Jest to pewnego rodzaju czujność wobec całej ścieżki zdrowotnej.

Najczęstsze choroby których dotyczy opieka długoterminowa, to: cukrzyca, nadciśnienie, nowotwory, POChP, choroby serca i neurologiczne, przewlekle postępujące (z okresami remisji), a także inne, pozostawiające trwałe skutki, ale przy zdolności do poprawy, czy zachowania jakości życia (np. udar mózgu, zmiany zwyrodnieniowe stawów).

Obłożny charakter schorzenia to obszar bardzo skupionych na utrzymaniu kondycji działań. Mają one na celu okresową kontrolę stanu zdrowia poprzez zapewnienie codziennej dawki ruchu której pacjent nie jest sam sobie zapewnić. Zadaniem jest tu wspomaganie pacjenta pod kątem możliwej, choćby częściowej samodzielności. To także okazja do ułatwienia pracy opiekunom i nauka nabywania przez nich umiejętności współpracy z podopiecznym, najczęściej członkiem rodziny.

Odpowiedzialność za jakość życia różnie rozkłada się między chorym i rodziną. Różne też są role terapeutów i zawodowych opiekunków w procesie dbałości, pielęgnacji i poprawy zdolności fizycznych oraz samopoczucia. Opieka długoterminowa może być równorzędna z opieką paliatywną, hospicyjną czy onkologiczną. W tych obszarach również ważne są postępy i utrzymanie zdrowia na poziomie funkcjonalnym, umożliwiającym realizację podstawowych czynności życiowych dnia codziennego.

Część grup schorzeń będzie mieć wpływ na przemieszczanie się, czy to samodzielne, czy z pomocą opiekunów, czy przy użyciu sprzętu ortopedycznego. Odmienną taktykę i strategię działania przyjmuje się ze względu na obłożny charakter choroby. Wtedy uskutecznia się działanie przeciwodleżynowe, przeciwzakrzepowe, zapobiegające zapaleniu płuc, przykurczom mięśniowym, itp. 

Fizjoterapia stawia sobie za zadanie taki wpływ na układy fizjologiczne, by rutynowa aktywność była zachowana na dotychczasowym, bądź nawet wyższym poziomie. Dbałość o komfort i możliwość prowadzenia wartościowego trybu życia, to przede wszystkim spowolnienie progresu i nasilenia objawów głównego rozpoznania, a także poprawa kluczowej – wydolności fizycznej opartej o tolerancję wysiłkową tlenową. Jej wyższe wartości pozwalają mięśniom na tzw. pracę wytrzymałościową. Tam gdzie wysiłek będzie intesywniejszy, krótszy, ale koniczeczny (jak np. wchodzenie po schodach), należy osiągać treningowo odpowiedni, wyższy pułap tlenowy.

U chorych leżących u podstaw znajduje się zachowanie zakresu ruchu w stawach i siły mieśniowej. Jest to istotne przy obracaniu się na boki czy minimalnej choćby zmianie pozycji. Poprawia to komfort, jak również przekłada się na ilość "wezwań" w ciągu dnia i nocy, mających na celu pomoc w tym względzie. Ponadto prawidłowe oddychanie, jak tylko możliwe w pozycji leżącej, obniża stres, ból, utrzymuje mózg w lepszej kondycji i pozwala wydłużyć okres niezależności funkcjonalnej w procesie wymiany gazowej.

Możecie Państwo kontaktować się ze mną przez cały tydzień w celu uzyskania pomocy.