Współczesne metody leczenia szpitalnego umożliwiają skuteczniejsze i szybsze uzyskiwanie efektów w aspektach ratowania życia, zapobiegania powikłaniom zdrowotnym, czy poprawy późniejszej jakości życia. Najczęstszym wskazaniem po hospitalizacji i powrocie do domu jest czynna rehabilitacja. Umożliwia ona powrócenie do poprzedniego poziomu aktywności a nawet lepszego funkcjonowania niż przed pobytem w szpitalu, zależnie od trybu przyjęcia na oddział i uzyskanej tam pomocy medycznej.

Wczesna rehabilitacja na sali chorych - przyłóżkowo lub w pracowni fizjoterapeutycznej - jeszcze w trakcie pobytu na oddziale, ma za zadanie zmobilizować pacjetna i zapobiegać skutkom bezruchu. Adaptacja ma miejsce pod ścisłym nadzorem i adresuje podstawowe, ale kluczowe parametry zdrowia, wydolności i przemieszczania się.

Dążenie, by osoba hospitalizowana dalej mogła w pełni cieszyć się życiem rodzinnym i codziennym funkcjonowaniem, zakłada konieczność ciągłości opieki rehabilitacyjnej. Po wypisie terapia powinna być kontynuowana i w założeniu osiągać postawione cele w środowisku domowym pacjenta. Rodzina staje się podmiotem który zabezpiecza chorego i organizuje mu pomoc medyczną wraz z opieką.

Niezależnie od wieku ruch jest podstawowym środkiem służącym podtrzymaniu zdolności do egzystencji. Ponownie definiowanym punktem startowym rozwoju tej zdolności bywa próg, który określony zostaje przez zdarzenie o charakterze medycznym. Możliwe natężenie ruchu rzutuje na dalsze możliwości wykorzystania zdolności życiowych - adekwatnie do wieku, pełnionych ról i poziomu zaangażowania w istotne dla chorego sprawy rodzinne, zawodowe i społeczne. Poprawa stanu funkcjonowania po hospitalizacji związana jest nierozerwalnie z ruchem. Pacjent musi sam lub z pomocą zrealizować proces powrotu do dynamicznej rzeczywistości codziennych wymagań.

Wcześniej sprawy rytunowe, niestanowiące problemu dla zaradności pacjenta, teraz mogą stanowić ryzyko zdarzeń niepożądanych ze względu na ograniczone możliwości ich skutecznego podjęcia przez pacjenta. Uzależnienie od pomocy innych osób, nieraz na stałe, nie odbiera choremu zdolności do uzyskania jakichkolwiek efektów w fizjoterapii i poprawy jakości życia.

Najwięcej pracy w powracaniu do sprawności wykonuje osoba najbardziej jej potrzebująca – pacjent. Dzieje się tak przy zachowaniu pewnego stopnia orietnacji i zdolności do ruchu. Osoby całkowicie zależne z kolei polegają w zdecydowanej mierze na pracy wykonanej za nich (dla nich) przez fizjoterapeutę. Metody pracy fizjoterapeutycznej zostają dostosowane do realnych możliwości uczestnictwa przez chorego w procesie wysiłku fizycznego. Wysiłek ukierunkowuje się w każdym przypadku na cel główny i jego poszczególne, przygotowujące do dalszych postępów etapy. Niekiedy chodzi jedynie o zapewnienie rodzinie pełnienia efektywnej opieki. W tym celu utrzymuje się w ciągłości z leczeniem szpitalnym wspomaganie ruchowe podtrzymujące funkcje fizjologiczne i odczucia fizyczne pacjenta, np. braku bólu, duszności, sprzyjania komfortowi leżenia, siedzenia, możliwości transferu na wózek.

Możecie Państwo kontaktować się ze mną przez cały tydzień w celu uzyskania pomocy.